ท่านเว่ยหล่างตอน 3
- ท่านเว่ยหล่าง คนตำข้าวบรรลุธรรมเป็นฆราวาสไม่ใช่พระไม่รู้หนังสือด้วยนะ แต่ได้รับการแต่งตั้งเป็นสังฆปรินายกองค์ที่ 6 ในจีน หรือนับจากพระมหากัสสะปะ อินเดียคือองค์ที่ 33
- เพื่อกลับบ้านไปบวชเผยแพร่พระพุทธศาสนา ถ้าท่านเข้าชม จะเกิดปิติในธรรมมากลองฟังนะท่านเว่ยหลาง : สรีระธาตุขันธ์ ไม่เน่าเปื่อยมาหลายร้อยปี ปัจจุบันประดิษฐาน ณ วัดหนันฮว๋า ประเทศจีน
- นิกายเซนมาเจริญสูงสุดในสมัยคณาจารย์ ฮุยเล้ง หรือเว่ยหล่าง ท่านผู้นี้เดิมมีอาชีพเป็นคนตัดฟืน อยู่ในปจันตคามชนบทภาคใต้ของจีน ต่อมาเดินทางไปศึกษาลัทธิเซน ในสำนักคณาจารย์โฮ้งยิ้น ในสำนักมีศิษย์จำนวนมาก
- คณาจารย์โฮ้งยิ้น จึงบอกให้ศิษย์ทั้งหลายเขียนความรู้สึกที่ตนได้รับจากการปฏิบัติเซน เพื่อเปรียบเทียบความรู้สึกว่า ผู้ใดสมควรแก่การรับมอบตำแหน่งเจ้านิกายเซน ในเวลานั้นมีศิษย์ตัวเก็งที่สำคัญอยู่ 2 ท่าน คือ ท่านซินเซารูปหนึ่ง ท่านฮุ่ยเล้งรูปหนึ่ง ท่านซินเซาเขียนเป็นบทกลอนว่า
- ชิงสีภูพีซิว กายเราคือต้นโพธิ
- ซิมหยุเม้งเกียไท้ ใจของเราคือกระจกเงาอันใส
- ชีชีขิ้นฮกฉิก หมั่นปัดกวาดอยู่บ่อย ๆ
- ไม่ใส่เยียติงอาย อย่าให้ฝุ่นละอองลงจับได้
- คณาจารย์โฮ่งยิ้น พิจารณาบทกลอนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่าผู้แต่งกลอนนี้มีภูมิปริยัติดี ทำให้ศิษย์ส่วนหนึ่งคิดว่าท่านซินเซาจะได้เป็นคณาจารย์แน่
- แต่คอย ๆ ยังไม่เห็นแต่งตั้งกัน วันหนึ่งท่านฮุ้ยเล้ง ผ่านมาพบ อ่านไม่ออก จึงวานให้เด็กวัดคนหนึ่งอ่านให้ฟัง แล้วก็วานเด็กให้เขียนกลอนนั้นตามคำบอกดังนี้
- ภูมีมุ้มฮุยชิว แต่เดิมไม่มีต้นโพธิ์
- เม่งเกียเอียฮุยไท้ กระจกเงาเดิมไม่เป็นกระจกเงา
- บุ้งไล้บอเจ็กบ่วย ความจริงไม่มีอะไรสักสิ่งหนึ่งเลย
- ห่อฉู่เยียติงอาย แล้วฝุ่นละอองจะลงที่ตรงไหน
- คณาจารย์โฮ่งยิ่นเห็นบทกลอนนี้เข้า ตกดึกคืนนั้น จึงเรียกท่านฮุ้ยเล้งไปพบที่กุฏิ แล้วกล่าวชมว่าฮุยเล้งเข้าถึงแก่นปฏิบัติ จึงขอมอบตำแหน่งเจ้าคณะให้
- โดยมีบาตรและจีวรผืนหนึ่งเป็นเครื่องหมาย และสั่งให้ท่านออกจากวัด เพื่อกลับมาตุภูมิ เพราะกลัวอันตรายจากผู้ที่พลาดหวังในตำแหน่ง ท่านฮุ้ยเล้งจึงมาตั้งสำนักใหม่อยู่ที่ วัดนำพัวยี่ มณฑลกวางตุ้งของจีนใต้
- นิกายเซนจึงแบ่งออกเป็นสองสาย คือ
- - สายใต้ มีท่านฮุ้ยเล้งเป็นประมุข
- - สายเหนือ มีท่านซินเซาเป็นประมุข
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น